Zdobywcy Gór

W ubiegłym roku mogliśmy jedynie podziwiać szczyt z dołu. Z powodu zbyt dużej ilości śniegu i małego skomplikowania sobie drogi nie udało się zdobyć szczytu. W tym roku w prawdzie w innym składzie ale znowu nadarzyła się okazja wyjazdu w Alpy Julijskie. Inna pora roku, pogoda i inne warunki pozwoliły na postawienie nogi na szczycie. Zapraszam do krótkiej relacji i obejrzenia kilku fotek z wypadu.

Gdy w 2008r. przeglądając stronkę Tomka Pawłusiewicza www.transalp.pl od razu wiedziałem że muszę spróbować czegoś innego niż walka z licznikiem rowerowym i przeciwnikami na trasach maratonów MTB. Od kilku lat planowałem roczny odpoczynek od współzawodnictwa na trasach maratonów MTB. Planem było oświecenie wolnego czasu rodzinie, dzieciakom, oraz regeneracji organizmu… Sezon 2011 miał być właśnie tym okresem..Celem kulminacyjnym tego sezonu miał być TransAlp 2011. Już początkiem roku wykrystalizował się 5-cio osobowy skład ekipy (Paweł, Marcin-Tasman, Patryk-Ślimak, Janek i Marcin), oraz zarys trasy. Miała wieść ona z Sankt Anton w Austrii, do Rivy del Garda we Włoszech po drodze mijając Ischgl, Scuol, Santa Maria, Livigno, Tirano, Ponte di Legno, oraz Tione.. Pomijając aspekty przygotowawcze wyprawy, w sobotę 6 sierpnia 2011r. cała ekipa wyruszyła z Krzeszowic do austriackiego miasteczka Sankt Anton am Arlberg – gdzie następnego dnia mieliśmy rozpocząć naszą przygodę z alpejskimi bezdrożami.

Grossglockner (3397 m n.p.m.) jest najwyższą górą Austrii i drugim po Mont Blanc szczytem Alp pod względem wybitności (wysokość względna między szczytem a najniższą poziomicą oddzielającą go od innych szczytów). Leży na granicy Karyntii i Tyrolu Wschodniego, w paśmie Wysokich Taurów. U jego stóp leży najdłuższy austriacki lodowiec, Pasterze.
Wyjeżdżamy z Kals – szczyt zdobyty, a zaczęło się tak…

5.07.2011

Godzina 15:30 zabieramy chłopaków z Ropczyc – Krzyśka i Grześka i jedziemy w „górki”.Do Kals dojeżdżamy nad ranem, pakujemy się i w drogę. Plecaki ciężkie a wysokość i szmat drogi już po chwili dają o sobie znać.  Ja jako najsłabsze ogniwo tego zespołu domagałam się częstszych postojów, a te „charpagany” darły jakby ich ktoś gonił. Powiedzmy po 3 godzinach doszliśmy do schroniska na wys. 2800m ale przecież nie po to Arek targał namiot, by spać w cieplutkim pokoiku.